Η Ταπείνωση, κατά το παράδειγμα του Χριστού

 

   «Και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος ταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι Θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Διό και ο Θεός αυτόν υπερύψωσε και εχαρίσατο αυτό όνομα το υπέρ παν όνομα».

 

   Δηλαδή: «Και ευρέθη (ο Χριστός) έτσι κατά το σχήμα και την εμφάνιση σαν απλός άνθρωπος, ενώ δεν έπαυσε ούτε μια στιγμή να είναι και τέλειος Θεός, και εταπείνωσε τον εαυτό Του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου και μάλιστα θανάτου σταυρικού, του πλέον φρικτού και ταπεινωτικού. Γι’ αυτή Του την ταπείνωση και υπακοή τον ύψωσε και τον εδόξασε με το παραπάνω ο Θεός και ως άνθρωπο και του εχάρισε το όνομα Κύριος, που είναι ανώτερο από κάθε άλλο όνομα του ουρανού και της γης».

Αγαπητοί μου αδελφοί.

   Εδώ, ο Απόστολος των Εθνών Παύλος γράφει στους Φιλιππησίους από την φυλακή της Ρώμης όπου ήταν, για να τους καταρτίσει και να τους δώσει ένα ζωντανό παράδειγμα ταπεινώσεως. Δείχνει την ταπείνωση του ίδιου του Χριστού. «Τούτο φρονείσθω εν υμίν, ο και εν Χριστώ Ιησού». Δηλαδή το φρόνημα της ταπείνωσης που είχε ο Χριστός, αυτό να καλλιεργήσετε και εσείς απέναντι των άλλων. Η ταπείνωση του Θεού είναι ασύγκριτη. Για μας, όλους, κατέβηκε από τον ουρανό στη γη, έγινε άνθρωπος, «ο πρό αιώνων Θεός». Από την ημέρα που ήρθε στον κόσμο μέχρι και το σταυρό έζησε και εδίδαξε την άκρα ταπείνωση. Ταπείνωσε τον εαυτό του κάνοντας υπακοή στον ουράνιο Πατέρα Του μέχρι θανάτου και μάλιστα «θανάτου δε σταυρού». Γι’ αυτή λοιπόν την ταπείνωση και υπακοή του, ο Θεός και δημιουργός μας τον ύψωσε και τον δόξασε. Ως άνθρωπος του χάρισε το «υπέρ πάν όνομα».

   Ο Λυτρωτής και Κύριος μας «εκένωσε εαυτόν μορφήν δούλου λαβών». Με τρόπον τινά άδειασε τον εαυτό του και μίκρυνε μόνος Του την άπειρη δόξα της θεότητος Του. Έτσι πρόσκαιρα έλαβε δούλου μορφή και έγινε όμοιος με εμάς τους ανθρώπους, ώστε να μας σώσει. Ήταν τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος χωρίς αμαρτίες. Με την «κένωσή» Του αυτή, έδειξε την άκρα ταπείνωση και την άπειρη αγάπη Του προς το ανθρώπινο γένος και την κάθε ψυχή. Εμείς που δεν είμαστε τίποτα μπροστά στο Χριστό, δεν θέλουμε να ταπεινωθούμε, δεν θέλουμε να ζητήσουμε ούτε συγγνώμη, μήπως θιγεί η αξιοπρέπειά μας. Ο Κύριος ο δημιουργός του παντός «ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και ο Κύριος των κυριευόντων»  (Α΄Τιμ. Στ΄ 15) καταδέχεται να γίνει άνθρωπος και να πλύνει τα πόδια των μαθητών του, ακόμα και του Ιούδα.

   Η ταπείνωση της χριστιανικής πίστεως δεν είναι μια πράξη παράλογη και αφύσικη και πολύ δε περισσότερο όπως λένε κάποιοι καταφρόνηση του εαυτού μας. Στο υπέροχο βιβλίο του ο π΄ Σεραφείμ Παπακώστας «Η επί του όρους ομιλία», γράφει: «Δεν είναι ένας ανόητος εξευτελισμός της αξίας μας, μια κατάπνιξη της ικανότητός μας και απάρνηση των προσόντων μας. Δεν είναι θεληματική μετάπτωση σε μια κατάσταση ανοησίας…Ούτε πάλι ταπεινολογία, αλλά ταπείνωση, δηλαδή: η απόθεση του ματαίου φρονήματος και η από του επάρματος και ύψους αλαζονικού και νοήματος διακένου προς την οικείαν αξίαν επάνοδος (Μ. Βασίλειος). Δηλαδή το να βγάλουμε και να αποθέσουμε από την ψυχή μας την αλαζονεία, την καυχησιολογία, τις μάταιες φαντασιώσεις και τις μεγάλες ιδέες για τον εαυτό μας. Και να επανέλθουμε στην πραγματική  και αληθινή γνώση για την αξία μας, από τις αλαζονικές και υπερήφανες σκέψεις. Είναι το περίφημο «γνώθι σαυτόν», που και πολύ από τους αρχαίους σοφούς, έθεσαν ως βάση την ηθική πρόοδο του ανθρώπου. Αυτή η ταπείνωση ανυψώνει τον άνθρωπο ενώπιον Θεού και ανθρώπων».      

 

 

   Η άκρα ταπείνωση του Χριστού με την εκούσια, θεληματική προσφορά του να θυσιαστεί, δόξασε τον ουράνιο Πατέρα. Η σταυρική του αυτή θυσία έγινε και με απόλυτη υπακοή στο θέλημα του Πατέρα. Στη Γεθσημανή, την ώρα της αγωνίας του ο Χριστός είπε: «Πατέρα μου, αν είναι δυνατόν, ας περάση από μένα το ποτήριον αυτό. Πλήν όμως ας μη γίνη όπως θέλω εγώ, αλλά όπως θέλεις συ».

   Με αυτή του την ταπείνωση και την υπακοή έφθασε στη δόξα: «Διό και ο Θεός αυτόν υπερύψωσε». Δόξασε τον Υιό Του και ως άνθρωπο «υποτάσσοντας σ’ Αυτόν τα επουράνια, τα επίγεια και τα καταχθόνια». Αλλά και ο Υιός εδόξασε τον Πατέρα. Έγινε πραγματικότητα εκείνο που είπε ο Χριστός μας στην Αρχιερατική προσευχή: «Δόξασόν σου τον υιόν, ίνα και ο υιός σου δοξάση σε». (Ιωάν. Ιζ’ 1).

Αγαπητοί μου αδελφοί,

   Άραγε εμείς έχουμε ταπείνωση και κάνουμε υπακοή στο θέλημα του Θεού; Γιατί η εφαρμογή της ταπεινώσεως, εκδηλώνεται ως υπακοή στο νόμο και τις εντολές του Θεού. Ο Θεός Πατέρας, δόξασε τον Υιό Του. Αναστήθηκε ο Κύριος, νίκησε τον θάνατο, κατήργησε τον Άδη. Το Ευαγγέλιο του Χριστού εξαπλώθηκε σ’ όλο τον κόσμο. Εμείς γινόμαστε αιτία να δοξάζεται ο Τριαδικός Θεός;   Αμήν!

Διενοήθην και έγραψεν

π.Ε.Ρ.