Το πιο επαναστατικό σύνθημα: «Έν σώμα και έν πνεύμα…».
Κάθε Δευτέρα θα παρουσιάζουμε το Κήρυγμα (το Λόγο του Αποστόλου) της προηγούμενης Κυριακής. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τα λόγια που αναφέρονται στον Απόστολο και στο ιερό Ευαγγέλιο, καθώς δεν είναι τίποτα άλλο από τα λόγια του ίδιου του Θεού, που αν και γράφηκαν εκατοντάδες χρόνια πριν, είναι πάντα τόσο επίκαιρα και ο μονόδρομος που οφείλει να διαβεί ο κάθε ευσεβής Ορθόδοξος Χριστιανός.
Σήμερα ο Λόγο της Κυριακής (26-11-2017) ΙΓ΄ Λουκά, Απόστολος: Εφεσίους δ΄ 1-7, στίχοι από την Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Εφεσίους, Ευαγγέλιο: Λουκ. ιν΄18-27.
Το Κήρυγμα
«εν σώμα και εν πνεύμα, καθώς και εκλήθητε εν μία ελπίδι της κλήσεως υμών»
(ένα σώμα υπάρχει και ένα πνεύμα, καθώς και μία είναι η ελπίδα της κλήσεως σας, την οποία ελάβατε)
Αγαπητοί μου αδελφοί
Ένα σώμα είμαστε. Αιώνια διακήρυξη, και χριστιανική αποκλειστικά. Από τα πιο κοινωνικά συνθήματα, πιο επαναστατικά που ακούστηκαν ποτέ. Ο Απόστολος Παύλος το είπε και το έκανε πραγματικότητα, παρουσιάζοντας το ζωντανό η πρώτη Εκκλησία: «Όσοι πιστεύουν στον Χριστό αποτελούν ένα σώμα, το μυστικό σώμα του Χριστού».
Ο Απόστολος Παύλος κάνει πρώτα μια θεμελίωση. Εξηγεί το φαινόμενο του ενός σώματος που παρουσιάζουν οι πιστοί, και λέει: «Είμαστε ένα σώμα και αυτό το οφείλουμε στο ότι έχουμε έναν κοινό πατέρα τον Θεό, μια κεφαλή τον Χριστό, ένα πνεύμα, το Άγιον Πνεύμα». Οι πιστοί έχουμε ακόμα μία πίστη, ένα βάπτισμα και μία ελπίδα για την κοινή μας πατρίδα, τον ουρανό. Όλα αυτά τα κοινά χαρακτηριστικά μας ενώνουν και μας κάνουν ένα ζωντανό οργανισμό, ένα σώμα, «εν σώμα και εν πνεύμα… εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα, εις Θεός και πατήρ πάντων».
Πολύ καλά πρέπει να το προσέξουμε αυτό. Οι πιστοί όλοι είμαστε μέλη ενός ζωντανού οργανισμού. Αποτελούμε ένα σώμα. Δεν μπορούμε να χωριστούμε από αυτό, χωρίς συνέπειες. Όποιο μέλος αποκοπεί από το υπόλοιπο σώμα, θα νεκρωθεί. Χριστιανός που ζει μια εγωιστική και ανεξάρτητη ζωή από το σύνολο, χωρίς εκκλησιασμό, χωρίς συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας, χωρίς αγάπη και ενδιαφέρον για τους άλλους, είναι πια νεκρός πνευματικά. Δεν είναι ζωντανό μέλος του σώματος του Χριστού. Αν ακόμα βαπτίσθηκε ορθόδοξος Χριστιανός, και εγκαταλείψει την Ορθόδοξη Εκκλησία για να πάει σε κάποιους αιρετικούς, κόβει τον εαυτό του από το σώμα του Χριστού και καταδικάζεται σε μαρασμό και πνευματικό θάνατο.
Ο Κύριος μας αυτό το δήλωσε: «εάν μη τις μείνη εν εμοί, εβλήθη έξω ως κλήμα και εξηράνθη», δηλαδή: (όποιος δεν μείνει ενωμένος μαζί μου, έχει ήδη παταχτεί έξω όπως το άχρηστο κλίμα και θα ξεραθεί), Ιωαν. ιε΄6.
Όμως πως είναι δυνατόν η ενότητα του ανθρώπινου σώματος να επιτευχθεί και στην ανθρώπινη κοινωνία; Πως μπορεί να αποτελέσουν ένα σώμα άνθρωποι με διαφορετικούς χαρακτήρες, με διαφορετικές απασχολήσεις, με διαφορετική μόρφωση; Μήπως η ενότητα μεταξύ των ανθρώπων είναι αδύνατη και ακατόρθωτη;
Τι συμβαίνει στο σώμα μας; Δεν αποτελείτε από πολλά μέλη που το καθένα εκτελεί διαφορετική λειτουργία; Όμως παρατηρείται μια τόσο αρμονική ενότητα. Πως κατορθώνεται αυτό; Με την θαυμαστή αλληλοβοήθεια. Τα μέλη υπηρετούνται αμοιβαία. Ανήκουν στο ίδιο σώμα και το ένα εξυπηρετεί και βοηθά το άλλο.
Με τον ίδιο τρόπο επιτυγχάνεται η ενότητα και στην κοινωνία των ανθρώπων. Υπάρχει ασφαλώς και εδώ η ποικιλία, η διαφορά, η πολλαπλότητα. Όμως η διαφορά αυτή δεν πρέπει να είναι αιτία διαιρέσεως , αλλά βάση της αρμονίας. Εάν είμαστε μέλη ενός σώματος, οφείλουμε προς αλλήλους, την αγάπη, την εξυπηρέτηση, την τιμή. Αυτό ακριβώς υπογραμμίζει και ο Απόστολος Παύλος. Καλεί τους Χριστιανούς της Εφέσου να διατηρούν την ενότητα που τους χάρισε το Άγιο Πνεύμα μέσα στην Εκκλησία, «μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητας, μετά μακροθυμίας, ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη». Επειδή όμως το έργο αυτό είναι ασφαλώς δύσκολο, τους προτρέπει να «σπουδάζουν», να αγωνίζονται συστηματικά για τη διατήρηση αυτής της ενότητας.
Αγαπητοί μου αδελφοί.
Αγώνας χρειάζεται για την επιτυχία και διατήρηση της ενότητας μεταξύ μας. Ο κρίκος της ενότητας είναι πολύ εύθραυστος και χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Δεν γίνεται διαφορετικά. Για να διατηρηθεί η ενότητα, θα αγαπήσεις τον άλλο ειλικρινά και ουσιαστικά. Θα ανεχθείς τα ελαττώματα του αδελφού σου, τις ελλείψεις του συζύγου ή της συζύγου σου. Θα μακροθυμήσεις όταν οι άλλοι σε βλάψουν. Θα αντιμετώπισης με πραότητα το σφάλμα του άλλου. Κι ακόμα θα προσφέρεις χωρίς υστεροβουλία την βοήθεια σου σ’ όποιον τη χρειάζεται. Θα χαρείς στη χαρά τους και θα κλάψεις στον πόνο τους. Πάνω σ’ αυτή την αλληλοβοήθεια στηρίζεται το γερό οικοδόμημα της ενότητας του σώματος της κοινωνίας και της Εκκλησίας. Αμήν!
Διενοήθην και έγραψεν
Π.Ε.