Σε τι μας Καλεί ο Χριστός να Μοιάσουμε στον Ουράνιο Πατέρα;
Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2020. Β Κυριακής Λουκά. Εορτή της Ορθοδοξίας: Ο Άγιος Ιερόθεος ο Αρεοπαγίτης ο πρώτος Επίσκοπος Αθηναίων. Ευαγγέλιο: Κατά Λουκά, στ΄31-36. Αγάπη για τους εχθρούς. Απόστολος: Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Προς Κορινθίους Β΄, στ΄ 16-18. Ο Ναός του ζωντανού Θεού. Η χαρά του Παύλου για τη μετάνοια της εκκλησίας.
Ευαγγελικό Κήρυγμα
«Γίνεσθαι ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί».
(Γίνεσθε λοιπόν εύσπλαχνοι στους γύρω σας ανθρώπους, όπως και ο Πατήρ σας είναι πολυεύσπλαγχνος προς όλους.)
Αγαπητοί μου αδελφοί.
Η σπλαχνικότητα και η συμπάθεια σε όλους τους ανθρώπους μας κάνει να μοιάζουμε με τον Ουράνιο Πατέρα μας τον Θεό. Δεν μπορούμε βέβαια να γίνουμε όμοιοι στην ουσία με τον Θεό, σημειώνει ο Μέγας Αθανάσιος. Όμως, όταν γινόμαστε σπλαχνικοί και προοδεύουμε στην αρετή μιμούμαστε τον Θεό.
Ο Χριστός στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή δεν μας διατάζει να γίνουμε σοφοί, όπως ο Θεός που είναι πάνσοφος. Ούτε πάλι μας λέει να γίνουμε δυνατοί σαν τον Θεό, που είναι παντοδύναμος. Αλλά μας προτρέπει να γίνουμε «οικτίρμονες», δηλαδή να έχουμε καλοσύνη και συμπάθεια ακόμα και στους κακούς και πονηρούς ανθρώπους, όπως ο Ουράνιος Πατέρας μας.
Το ζήτημα είναι να συνειδητοποιήσουμε πότε είμαστε «οικτίρμονες» στην πράξη και στην καθημερινή ζωή και πότε είμαστε «ανοικτίρμονες». Δεν είμαστε «οικτίρμονες», όταν κατακρίνουμε τους αδελφούς μας. Όταν είμαστε σκληροί και αυστηροί στους άλλους, όπως ο δούλος εκείνος της Παραβολής που του χάρισε ο Κύριος του τα μύρια τάλαντα. Ενώ εκείνος έβαλε στη φυλακή τον σύνδουλό του για 100 δηνάρια.
Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίες μας ήταν αυστηροί στον εαυτό τους και επιεικείς στους άλλους. Εμείς δυστυχώς είμαστε επιεικείς στον εαυτό μας και αυστηροί στους άλλους. Γι’ αυτό και παρουσιάζεται το φαινόμενο να μη συγχωρούμε εύκολα και γρήγορα τα σφάλματα των άλλων, ενώ στον εαυτό μας όλα τα συγχωρούμε.
Αυτή η νοοτροπία έχει ως αποτέλεσμα να μην έχουμε «σπλάγχνα οικτιρμών προς πάντας». Σε μερικούς φίλους και συγγενείς, δείχνουμε συμπάθεια και τους ελεούμε. Αλλά όμως σε άλλους, που δεν τους συμπαθούμε, δεν κάνουμε έλεος. Ο Μέγας Βασίλειος γράφει: «Ελέησες τον αδελφό σου; Τότε θα σε ελεήσει και σένα ο Θεός. Δεν τον ελέησες; Ούτε και σένα θα ελεήσει τότε ο Θεός». Εκείνος που κατακρίνει δεν κάνει έλεος στον αδελφό του που φταίει. Γι’ αυτό και τελικά θα κατακριθεί από τον Θεό.
Δεν είμαστε «οικτίρμονες», όταν δεν έχουμε κατανόηση για τους αδελφούς μας. Όταν είμαστε γεμάτοι απαιτήσεις από τους ανθρώπους του σπιτιού μας και εμείς δεν είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας. Όταν δυσανασχετούμε και νευριάζουμε μπροστά στα σφάλματα των άλλων, ενώ δικαιολογούμε όλα τα δικά μας. Όταν κατηγορούμε τους πάντες και τα πάντα για ατέλειες με λόγια σκληρά. Όταν την κακοδαιμονία και την έλλειψη συνεννοήσεως στο σύγχρονο κόσμο την ρίχνουμε στην κακότητα όλων των άλλων, βγάζοντας έξω τον εαυτό μας. Δεν είμαστε ακόμα «οικτίρμονες», όταν κάνουμε μια καλοσύνη, αλλά την κάνουμε με σκληρότητα και με ελεγκτική διάθεση.
Μετά από όλες αυτές τις κακές καταστάσεις, ας δούμε σωστά και πραγματικά πότε είμαστε πράγματι «οικτίρμονες» στους αδελφούς μας. Είμαστε οικτίρμονες όταν πραγματικά και ουσιαστικά μοιάζουμε στον Χριστό, που είναι «οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος». Όταν συμπονούμε εκείνους που αδικούνται και καταδυναστεύονται. Όταν είμαστε μακρόθυμοι και δεν παραδίδουμε τους αδελφούς μας που αμαρτάνουν σε σκληρές τιμωρίες. Όταν αγαπάμε με τον τρόπο που θέλει ο Θεός. Ο Θεοδώρητος θαυμάζει, την άβυσσο της θείας αγαθότητας, το αμέτρητο έλεος του Θεού και το πέλαγος της φιλανθρωπίας Του.
Αδελφοί μου.
Αν είμαστε πραγματικά λοιπόν παιδιά του Θεού, που έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, ας φροντίσουμε και εμείς να τα αποκτήσουμε σε κάποιο βαθμό. Είμαστε «οικτίρμονες», όταν έχουμε φιλανθρωπία, έλεος, αγαθότητα. Γιατί η αγάπη η θεϊκή «χρηστεύεται». Δηλαδή είναι ευεργετική στους άλλους. Όποιος αληθινά αγαπάει είναι εξυπηρετικός και ωφέλιμος στους άλλους, σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους.
Είμαστε «οικτίρμονες», όταν έχουμε μια αγάπη ταπεινή. «Η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται», μας τονίζει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος στον ύμνο της αγάπης. Δηλαδή ο άνθρωπος της αληθινής αγάπης είναι σεμνός, ταπεινός, δεν αυθαδιάζει και πολύ δε περισσότερο δεν προκαλεί τον αδελφό του με οποιοδήποτε τρόπο. Τον αντιμετωπίζει με καλοσύνη, με συγκατάβαση με δύο λόγια προσευχής.
Τέλος είμαστε «οικτίρμονες», όταν η αγάπη μας «πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει». Ανέχεται τις αδυναμίες των άλλων. Και όταν βλέπει παρεκτροπές ελπίζει ότι το πρόσωπο αυτό θα διορθωθεί και ο πιο δύσκολος άνθρωπος. Πιστεύει ότι με τη χάρη του Χριστού μπορεί να μεταμορφωθεί και ο πιο δύσκολος άνθρωπος. Γι’ αυτό και όλα τα υπομένει με την βοήθεια του Εσταυρωμένου. Αμήν!
π.Ε.Ρ
Εικόνες από το διαδίκτυο