«Λεγεὼν Δαιμονίων» Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018. Κυριακής ΣΤ’ Λουκά και Εορτή της Ορθοδοξίας: Ο Όσιος Ιλαρίων ο Μέγας. Η Ανακομιδή του Ιερού Λειψάνου του Οσίου Χριστοδούλου του Θαυματουργού του εν Πάτμο. Η Αγία Θεοδότη και ο Άγιος Σωκράτης ο Πρεσβύτερος, οι Μάρτυρες. Ο Άγιος Ιωάννης ο Νεομάρτυρας από τη Μονεμβασιά. Ο Όσιος Φιλόθεος ο Αγιορείτης. Ευαγγελική Περικοπή Κατά Λουκ. η΄ 27 – 39, η θεραπεία του δαιμονισμένου Γερασηνού. Απόστολος Γαλ. Β΄ 16 – 20.
Το Κήρυγμα
«Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν»
(Ποιό είναι το όνομά σου; Εκείνος δε απήντησε· Λεγεών. Διότι πολλά δαιμόνια είχαν εισέλθει σε αυτόν.)
Πολλοί νομίζουν σήμερα ὅτι δέν ὑπάρχουν δαιμόνια. Θά ἤθελα κ᾽ ἐγώ, ἀγαπητοί μου, νά μήν ὑπάρχουν· ἀλλά δυστυχῶς ὑπάρχουν, εἶνε μία σκληρή πραγματικότης. Ὑπάρχουν πνεύματα ἀκάθαρτα, πού ἐπηρεάζουν μέ πολλούς τρόπους τόν ἄνθρωπο. Ἡ σελήνη καί ὁ ἥλιος ἀσκοῦν ἐπίδρασι ἐπάνω στή γῆ· ἐκτός ὅμως ἀπό τά οὐράνια αὐτά σώματα ὑπάρχουν κι ἄλλοι κόσμοι, ἀόρατοι, πού ἡ ἐπιστήμη δέν μπορεῖ νά τοὺς ἀντιληφθῇ· ἐκτὸς ἀπὸ τὰ φυσικὰ ὑπάρχουν καὶ ὑπερφυσικὰ φαινόμενα, ποὺ ἡ ἐπίδρασί τους εἶνε μεγάλη στὴ ζωή μας.
Θὰ ἤθελα νὰ συστήσω στοὺς διανοουμένους ποὺ ἀμφιβάλλουν γιὰ τὴν ὕπαρξι δαιμόνων· ἂς μὴ διαβάσουν τὸ Εὐαγγέλιο, ἂς διαβάσουν τὸ ἔργο τοῦ ῾Ρώσου λογοτέχνου Ντοστογιέφσκυ «Δαιμονισμένοι». Θὰ δοῦν ἐκεῖ, ὅτι μερικὰ ἐγκλήματα, ἀσύλληπτα στὴ φαντασία, μία μόνο ἐξήγησι ἔχουν· ὅτι ὁ ἄνθρωπος, καὶ ὁ ἁγιώτερος ἀκόμη, μερικὲς στιγμὲς διατελεῖ ὑπὸ τὸ κράτος δαιμονικῆς ἐπηρείας. Θεὸς φυλάξοι! «Μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν»(Ματθ. 6,13). Πρὸ ἡμερῶν στὸ κακουργοδικεῖο Θεσσαλονίκης δικαζόταν κάποιος γιὰ ἔγκλημα, ἐνῷ ἡ προηγούμενη ζωή του ἦταν ἀνεπίληπτη. Κλαίγοντας εἶπε· Πῶς τό ᾽κανα! δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω πῶς ἔφτασα στὸ κακό· θόλωσε τὸ μυαλό, σὰν κάποια ἄλλη δύναμι νὰ μ᾽ ἔσπρωχνε…
Εἶνε λοιπὸν γεγονὸς ἐξακριβωμένο, ὄχι μόνο ἁγιογραφικῶς ἀλλὰ καὶ φιλοσοφικῶς καὶ ψυχολογικῶς, ὅτι ἔρχονται στιγμὲς ποὺ οὔτε τὸ λογικὸ οὔτε ἡ συνείδησις ἀλλὰ μία ἄλλη δύναμις ὠθεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸ «γκρεμό».
Ἂν κάποιος ἐξακολουθῇ νὰ ἀμφιβάλλῃ, ἂς πάῃ στὴν Κεφαλονιὰ ὅταν γιορτάζει ὁ ἅγιος Γεράσιμος (20 Ὀκτωβρίου). Θὰ δῇ ἐκεῖ, ἄνθρωποι ποὺ τοὺς πειράζουν τὰ δαιμόνια, μόλις φανῇ τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου, νὰ σπαράζουν σὰν τὸ ψάρι καὶ νὰ κραυγάζουν «Μᾶς ἔκαψες, καψάλη!», καὶ νὰ θεραπεύωνται μὲ τὴ δύναμι τοῦ σταυροῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχουν λοιπὸν πονηρὰ πνεύματα. Καὶ ὣς ἐδῶ μὲ ἀκούσατε· θὰ μὲ ἀκούσετε ἆραγε καὶ στὴ συνέχεια;
Ἐρχόμαστε τώρα, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὴν περικοπὴ τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου στὴ σημερινὴ κατάστασι τῆς κοινωνίας μας. Φαντάζομαι τὸν Κύριό μας νὰ ἔρχεται στὴν πατρίδα μας κι ὅπως τότε ρώτησε τὸν ταλαίπωρο ἐκεῖνον ἄνθρωπο, «Τί σοί ἐστιν ὄνομα;» (Λουκ. 8,30), ἔτσι τώρα ρωτάει καὶ τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς, τοὺς νέους καὶ νέες, μικροὺς – μεγάλους, γέρους καὶ παιδιά, καὶ λέει· «Ποιό εἶνε τὸ ὄνομά σου;». Ἔχουμε ἀσφαλῶς ὅλοι ἀπὸ τὸ βάπτισμά μας ὀνόματα χριστιανικὰ καὶ ἑλληνικά, ὀνόματα ἁγίων· ἄλλος ὀνομάζεται Ἀνδρέας, ἄλλος Νικόλαος, ἄλλος Κωνσταντῖνος…, καὶ οἱ γυναῖκες ἄλλη Ἑλένη, ἄλλη Αἰκατερίνη…, καὶ ἄλλη ἔχει τὸ ὄνομα Μαρία τῆς Παναγίας Παρθένου· καὶ φτάνει μόνο τὸ ὄνομά μας, ὄνομα ἑλληνικὸ καὶ ὀρθόδοξο, νὰ μᾶς διδάξῃ.
Ἔχουμε λοιπὸν καθένας τὸ δικό του ὄνομα. Ὅπως ὅμως τότε ὁ ἄνθρωπος τοῦ εὐαγγελίου δεν ἀπήντησε λέγοντας τὸ ὄνομά του, ἀλλ᾽ ἀποκρίθηκε «Λεγεών»(ἔ.ἀ.), φοβᾶμαι, ἀγαπητοί μου, ἂν κάνῃ ὁ Κύριος σήμερα τὸ ἐρώτημα «Ποιό εἶνε τ᾽ ὄνομά σου;», μήπως λάβῃ παρομοία ἀπάντησι· ὅτι δηλαδὴ καὶ σ᾽ ἐμᾶς, παρὰ τὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνισι, τὴ μόρφωσι ἢ τὰ πλούτη, ὑπάρχουν πλήθη δαιμονίων· καὶ τότε, ἀνάλογα μὲ τὸν ἀριθμό τους, σὲ γλῶσσα στρατιωτική, θ᾽ ἀκούγεται ἡ ἀπάντησι· ἄλλος θ᾽ ἀπαντήσῃ· Τ᾽ ὄνομά μου εἶνε «Διμοιρία», ἄλλος Τ᾽ ὄνομά μου εἶνε «Λόχος», ἄλλος «Διλοχία», ἄλλος «Τάγμα», ἄλλος «Ταξιαρχία», ἄλλος «Μεραρχία».
Μάλιστα. Ὄχι ἕνα καὶ δύο ἀλλὰ πλῆθος δαιμόνια φωλιάζουν σήμερα μέσα στοὺς ἀνθρώπους ποὺ φέρουν χριστιανικὰ ὀνόματα. Μὴ ξυπάζεστε, μὴν τρομάζετε. Καὶ ἐξηγοῦμαι.
Τὸν βλέπεις ἐκεῖνον; Ἀπ᾽ τὸ πρωί, πρὶν ν᾽ ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος, ἀντὶ νὰ πάῃ στὴ δουλειὰ ἢ στὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ, ἡ πρώτη του ἐπίσκεψι εἶνε στὸ καπηλειό – οἰνοπωλεῖο, στὴν ταβέρνα, μαγαζιὰ ποὺ πλημύρισαν τὴν πατρίδα μας. Ἡ Ἑλλάδα ἔρχεται ἀπ᾽ τοὺς πρώτους στὰ Βαλκάνια σὲ κατανάλωσι ἀλκοόλ, πάθος ποὺ καλλιεργεῖται καὶ μεταδίδεται ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά, καὶ θά ᾽πρεπε τὸ κράτος νὰ ἀσκῇ αὐστηρὸ ἔλεγχο καὶ νὰ τιμωρῇ κάθε παραβάτη. Ὁ δοῦλος τοῦ ἀλκοὸλ θὰ πιῇ τὸ πρωί, θὰ πιῇ τὸ μεσημέρι, θὰ πιῇ τὸ βράδυ. Τὰ χέρια του τρέμουν, τὰ πόδια του τρικλίζουν, συχνὰ δὲν περπατάει μὲ τὰ δύο πόδια, πέφτει μὲ τὰ τέσσερα, γίνεται τετράποδο ὅπως ὁ χοῖρος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου. Εἶνε ἀξιοθρήνητος· ἔχει τὸ δαιμόνιο τοῦ ἀλκοολισμοῦ.
Τὸν βλέπεις τὸν ἄλλον ἢ τὴν κυρία τῆς ἀριστοκρατίας; Ὅπως οἱ νυχτερίδες, ποὺ κινοῦνται στὰ σκοτεινά, ἔτσι κι αὐτοὶ μόλις νυχτώσῃ βγαίνουν καὶ ἢ πηγαίνουν σὲ καζῖνο μὲ τυχερὰ παιχνίδια, ἢ μαζεύονται σὲ ὡρισμένα σπίτια κ᾽ ἐκεῖ, γύρω ἀπ᾽ τὸ πράσινο τραπέζι μὲ τὶς τράπουλες στὰ χέρια, παίζουν ὣς τὶς πρωινὲς ὧρες, καὶ πολὺ συχνὰ φεύγουν ἀπένταροι. Ἔχουν τὸ δαιμόνιο τῆς χαρτοπαιξίας.
Ἄλλο δαιμόνιο ποὺ ταλανίζει τὴν ἀγαπητή μας πατρίδα. Τὸν βλέπεις ἐκεῖνο τὸν ἄλλο; Μέσα στὸ κεφάλι του, ἂν τ᾽ ἀνοίξῃς, δὲν θὰ δῇς οὔτε πατρίδα οὔτε θρησκεία· θὰ δῇς μόνο λεφτὰ καὶ τίποτ᾽ ἄλλο. Ἔγινε ἕνας μπεζαχτᾶς, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ μετράει μόνο τὰ δολλάρια καὶ χρυσὲς λίρες. Αὐτὸς πάσχει ἀπὸ τὸ δαιμόνιο τῆς φιλαργυρίας, ἡ ὁποία ἐξώθησε ἕνα προδότη νὰ πουλήσῃ τὸν Κύριό του.
Βλέπεις κ᾽ ἐκεῖνο τὸ νέο, ποὺ κάποτε ἦταν ἀριστοῦχος στὸ σχολεῖο καὶ στὶς σπουδές; Τώρα πιὰ δὲν προβιβάζεται, μένει καθυστερημένος, αἰώνιος φοιτητής. Τί ἔπαθε; Τὸν ξεμυάλισε ὁ ἔρωτας καὶ ἡ σαρκικὴ ἡδονή. Καὶ ὄχι μόνο ξέχασε τὴν ἐπιστήμη του, ἀλλὰ κινδυνεύει νὰ χάσῃ καὶ τὴν ὑγεία καὶ τὴ ζωή του καὶ νὰ πεθάνῃ μέσα στὰ ἄσυλα τῶν ἀνιάτων. Τὸ κυρίευσε τὸ δαιμόνιο τῆς ἀκολασίας.
Νά κ᾽ ἐκεῖνος μὲ τὰ γκρίζα μαλλιά, ποὺ ἔχει παιδιὰ καὶ ἐγγόνια. Τὸν βλέπεις μιὰ μέρα κ᾽ ἐγκαταλείπει τὴν ὑπέροχη τίμια γυναῖκα του καὶ τὰ χαριτωμένα παιδιά του, καὶ σμίγει μὲ ἄλλες γυναῖκες, ἄτιμες. Τί ἔπαθε αὐτός; Τὸν ἔδεσε τὸ δαιμόνιο τῆς πορνείας καὶ μοιχείας.
Τὴ βλέπεις κ᾽ ἐκείνη τὴν ἄλλη, ποὺ πετάει τὰ ροῦχα της καὶ περπατάει γυμνὴ κ᾽ ἐπιδεικνύει τὶς σάρκες της λὲς κ᾽ εἶνε κρέατα Ἀργεντινῆς; Αὐτὴ ἔχει τὸ ἴδιο δαιμόνιο μὲ τὸν ἄνθρωπο τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου ποὺ ἔβγαζε τὰ ροῦχα του, τὸ δαιμόνιο τοῦ γυμνισμοῦ.
Μακρὺς εἶνε ὁ κατάλογος τῶν δαιμονίων. Καὶ στὸ ἐρώτημα «Ποιό εἶνε τ᾽ ὄνομά σας;» ἡ ἀπάντησι ποὺ ἀνταποκρίνεται στὴν πραγματικότητα εἶνε πάλι «Λεγεών». Κι ὄχι μόνο γιὰ ἄτομα, ἀλλὰ καὶ γιὰ χωριὰ ὁλόκληρα καὶ πόλεις ἡ ἴδια ἀπάντησι ἁρμόζει. Ἀθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Βέρροια…, ποιό εἶνε τ᾽ ὄνομά σας; Ἔχετε ὡραῖα ὀνόματα, ποὺ ὑπενθυμίζουν ἕνα ἔνδοξο παρελθὸν τῆς ἱστορίας σας· ἀλλ᾽ ἐὰν ἀπαντήσουν οἱ ταβέρνες, τὰ χαρτοπαίγνια, τὰ διαζύγια, οἱ λῃστεῖες, τὰ ἐγκλήματα, τ᾽ ἁμαρτωλὰ σπίτια, ἡ ἀπιστία καὶ διαφθορά, τότε χάθηκαν πλέον τὰ ἱστορικὰ ὀνόματα καὶ ἕνα ὄνομα ἀπέμεινε· «Λεγεών»!
Ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὸν ἄνθρωπο (δάσκαλοι, καθηγηταί, παιδαγωγοί, κοινωνικοὶ λειτουργοί, γιατροί, ἀστυνομικοί, δικαστικοί, εἰσαγγελεῖς…), βλέπουν τὸ θηρίο τοῦ κακοῦ νὰ ὀργιάζῃ στὸν κόσμο. Δὲν πᾶμε καλά, ἀδελφοί μου. Λεγεὼν δαιμονίων ἐνέσκηψε καὶ στὴν ταλαίπωρη πατρίδα μας.
Ἀλλ᾽ ἂς ἔχῃ δόξα ὁ Χριστός. Ἐγὼ ἀκούω τὴ θριαμβευτικὴ φωνή, τὸ θούριο, τὸν παιᾶνα. Δὲν τ᾽ ἀκοῦτε σεῖς; Νίκησε ὁ Χριστός! Ποιόν νίκησε; Στὴν ἀρχή, μετὰ τὴ βάπτισί του στὸν Ἰορδάνη, βγῆκε στὴν ἔρημο, νήστεψε, προσευχήθηκε, πάλεψε ἐπὶ 40 μέρες μὲ τὸ διάβολο, κι ἀπέκρουσε τοὺς τρεῖς πειρασμούς μὲ τὸ «Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ» (Ματθ. 4,10). Καὶ στὸ τέλος, στὴ Γεθσημανῆ καὶ στὸ Γολγοθᾶ, ἐκεῖ ἔγινε τὸ Βατερλὼ τοῦ διαβόλου. Πάλεψε «στὰ μαρμαρένια ἁλώνια» μὲ τὸ χάρο καὶ νίκησε τὸ θάνατο. Συνέτριψε τὶς πύλες τοῦ ᾅδου, ἐσκύλευσε τὴ δύναμί του, τοῦ πῆρε ὅλα τὰ λάφυρα.
Νίκησε ὁ Χριστός! τὸ φωνάζει σήμερα ὁ δαιμονιζόμενος, τὸ φωνάζει ὁ λῃστὴς ἐπὶ τοῦ σταυροῦ, τὸ φωνάζουν οἱ ἁμαρτωλοὶ ποὺ ἀπὸ κάρβουνα ἔγιναν διαμάντια, τὸ φωνάζουν οἱ μυριάδες τῶν σεσωσμένων.
Καὶ σήμερα ἡ κοινωνία μας ἔχει ἕνα ποσοστὸ ντοστογιέφσκειου δαιμονισμοῦ. Ἀλλὰ «ζῇ Κύριος ὁ Θεός»! Θὰ δώσουμε τὴ μάχη, τὴν πνευματική, καὶ πιστεύω ὅτι ἡ λεγεὼν τῶν δαιμονίων θὰ φύγῃ. Καὶ τότε χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι σὲ ὅλους, καὶ ἕνας ὕμνος θ᾽ ἀναπέμπεται στὸν ἐν Τριάδι Θεό· Δόξα στὸν Υἱό, δόξα στὸ Χριστό, τὸ νικητὴ τῶν πνευμάτων. Σ᾽ αὐτὸν ἡ λατρεία εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος