«Κραυγή Πόνου. Κραυγή Αγωνίας. Απογοήτευση.»
Ο Γέροντας Ιωαννίκιος Ανδρουλάκης, γίνεται καθημερινά δέκτης της αναστάτωσης, του εκνευρισμού και της αγωνίας που επικρατεί στους κόλπους και στο πλήρωμα της Εκκλησίας μας, σχετικά με τις πολιτικές πρωτοβουλίες για την βίαιη ανατροπή της κοινωνικής, της πολιτιστικής και της θρησκευτικής παράδοσης του έθνους μας, που με αγώνες, θυσίες και φρικτά μαρτύρια, κατέκτησαν οι Πατέρες πρόγονοι μας, στηριζόμενοι στο λόγο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Είναι επίσης συγκλονισμένος με τα στοιχεία που τελευταία έχουν δει το φως της δημοσιότητας, σύμφωνα με τα οποία συνεχίζεται η αύξηση του τραγικού φαινομένου της δολοφονίας (των εκτρώσεων) χιλιάδων εμβρύων κάθε χρόνο, ακόμα και από κοπέλες ηλικίας μόλις 14-16 ετών.
Για τους λόγους αυτούς, αναδημοσιεύει την επιστολή του «Κραυγή Πόνου. Κραυγή Αγωνίας. Απογοήτευση.» και με δύναμη πίστης και ψυχής, καλεί κλήρο και λαό σε επαγρύπνηση και συστράτευση, για να σταματήσουν αυτή την κατρακύλα, που σκοπίμως επιβάλουν στην πατρίδα μας.
Ακολουθεί η επιστολή του:
«Κύριε χανόμαστε. Σώσον ημάς Κύριε.
Στις ημέρες μας το κακό οργιάζει. Η αμαρτία θριαμβεύει. Η κοινωνία των ανθρώπων κατάμεστη από κακοποιά στοιχεία. Ληστάς και δολοφόνους. Στις σχέσεις των ανθρώπων, ο νόμος της ζούγκλας κυριαρχεί. Οικογένειες διαλύονται και μικρά παιδία, κυκλοφορούν στους δρόμους έρμαια της τύχης.
Η Αρετή διώκεται. Το δίκαιο καταπατείται. Η τιμιότης περιφρονείται. Η ανηθικότης βραβεύεται και παρασημοφορείται. Η Αγιότης εμπαίζεται και γελοιοποιείται. Η εκκλησία λυσσαλέως βάλλεται και πάντα ανυπεράσπιστη. Τρομακτικός ακούγεται ο σάλος των κυμάτων της πύρινης θάλασσας των ναρκωτικών, που στο παγερό σάββανο της, τυλίγει καθημερινά αμέτρητους νέους και παιδιά.
Γοερό ακούγεται το κλάμα και θυμωμένος κυλά στους υπονόμους της πατρίδος μας, ο ποταμός των αιμάτων 400.000 κατ΄ έτος σφαγιασθέντων άκάκων βρεφών, μέσα εις τον ιερότερο χώρο κυοφορήσεως της ζωής, τα μητρικά σπλάχνα.
Και ερωτά κανείς:
Οι φρουροί τι κάνουν; Καθεύδουν τον Ύπνον του δικαίου; Οι Άγιοι Αρχιερείς αδιαφορούν γι΄ αυτούς, τίποτα δε συμβαίνει. Οι Άμβωνες, ιχθύος σιγή. Οι σαλπικταί γιατί δεν σαλπίζουν; Οι ποιμένες γιατί σιωπούν; Οι μαχηταί του πνεύματος γιατί δεν αρπάζουν τα όπλα; Οι δικαστικοί λειτουργοί γιατί στέκονται μαρμαρωμένοι;
Ύστερα από όλα αυτά, όλοι ημείς ως μοιραίον αποτέλεσμα περιμένουμε την καταστροφή.
Ω Θεέ της αγάπης και της ευσπλαχνίας, βάλε το χέρι Σου, και στείλε Αγγέλους να σαλπίσουν Συναγερμόν. Κύριε χανόμαστε. Σπεύσον μην αργείς.
Πανοικτίρμων Κύριε, Κύριε. Επίβλεψον εξ ουρανού και Ίδε. Και επίσκεψαι την άμπελον ταύτην. Και σώσον τον λαόν Σου, το έργον των χειρών Σου.
Ο των Αμαρτωλών Αμαρτωλότερος και ο
έσχατος και ελάχιστος εν ιερομονάχοις
Ιωαννίκιος Ανδρουλάκης»
