Ιερά Μονή Αγ. Αντωνίου Άρβης – Γέροντας Ιωαννίκιος ο Τελευταίος Ανακαινιστής

       

      Την 17^η Ιανουαρίου η Εκκλησία μας εορτάζει τον Άγιο Αντώνιο τον Μέγα τον Καθηγητή της ερήμου. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος πανηγύριζε και η Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου Άρβης. Μία Μονή κτισμένη δίπλα από το απροσπέραστο φαράγγι της Άρβης με πανοραμική θέα στην Θάλασσα, που σήμερα είναι εγκαταλελειμμένη και μόνο τα ερείπια των κελιών μαρτυρούν το παρελθόν της.

 

 

 

     Στην Ιερά Πανήγυρη όπου προσήλθαν πολλοί πιστοί και από τα γύρω χωριά της Άρβης, μετείχαν οι Ιερείς: ο Εφημέριος της ενορίας Άρβης Βιάννου Πρωτοπρεσβύτερος π. Στυλιανός Γεωργανάκης, ο Εφημέριος της ενορίας Αμιρά Βιάννου π. Εμμανουήλ Ραπτάκης και ο Εφημέριος της ενορίας Κάτω Βιάννου π. Αντώνιος Ψαρολογάκης.

 

 

 

          Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο π. Στυλιανός, που μίλησε με θερμά λόγια για τον Μέγα Αντώνιο, που αφού πούλησε όλα του τα υπάρχοντα αφιερώθηκε στο λόγο του Θεού και παρότι ήταν ολιγογράμματος, είχε διαβάσει τόσο καλά και γνώριζε τα Ιερά βιβλία, που ακόμα και οι υιοί του Μεγάλου Κωνσταντίνου τον ευλαβούνταν  και αλληλογραφούσαν μαζί του για να τον συμβουλευτούν. Τέλος τόνισε την  δύναμη της προσευχής του Αγίου που λεγόταν πως μόνος του κρατούσε όλο τον κόσμο και παρότρυνε τους πιστούς, στις δύσκολες ημέρες που ζούμε να παρακαλούν καθημερινά τον Άγιο να μεσιτεύει για όλους τους ανθρώπους.  

 

 

 

 

     Στην Θεία Κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων πολλοί ήταν οι πιστοί που μετείχαν, όπως πολλά ήταν και τα προσφερόμενα δώρα στη Χάρη του Αγίου, πρόσφορα και αρτοκλασίες, που ευλογήθηκαν στην αυλή του Ναού έξω αμέσως από την είσοδο του. Αμέσως μετά την απόλυση και τα Χρόνια Πολλά, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Άρβης είχε ετοιμάσει μπουφέ και πρόσφερε πλούσια εδέσματα με κρασί για όλους τους πιστούς.

 

 

 

  

      Ο Γέροντας Ιωαννίκιος Ανδρουλάκης, με τρόπο θαυμαστό, έχει συνδέσει το όνομα του με την Μονή, όπου έμεινε από το 1977 έως το 1992 και  ήταν η τέταρτη κατά σειρά Μονή που ανακαίνισε και της έδωσε ξανά το χαμένο φυσικό, αλλά  και πνευματικό της κάλλος. 

 

 

      

       Όταν εκδιώχθηκε από την Μονή Παναγίας Εξακουστής και έμενε σε ένα δωματιάκι δίπλα από το, πατρικό του στις Μάλλες, κάποια βραδιά είδε σε όραμα ότι ενώ κατηφόριζε από τις Μάλλες συνάντησε τον Άγιο Αντώνιο ως Καλόγερο, να ανεβαίνει προς το χωριό και μόλις συναντήθηκαν του είπε, «έλα κάτω», χωρίς αμέσως να κατανοήσει τι ήθελε να του πει. Έτσι το 1977, επηρεασμένος και από το όνειρο που είχε δει, φεύγει από τις Μάλλες για να εγκατασταθεί στο ολοκληρωτικά κατεστραμμένο Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου της Άρβης και ορίστηκε Εφημέριος στην ενορία Λουτρακίου Βιάννου.

      Η Μονή ήταν εντελώς λεηλατημένη και μην έχοντας άλλη επιλογή, έμεινε σε ένα κελί χωρίς πόρτα και παράθυρο και που πρόχειρα τα έκλεισε καρφώνοντας ένα κομμάτι πανί. Με μεγάλες στερήσεις αλλά και με εξαντλητική εργασία, αφιερώθηκε ξανά στο ανακαινιστικό του έργο, όχι μόνο στο Μοναστήρι αλλά και στους Ναούς της ενορίας του, χωρίς να έχει την παραμικρή βοήθεια από κανένα. Στη Μονή που την βρήκε ανοικτή, λεηλατημένη και ερειπωμένη διέθεσε όσα χρήματα είχε στον προσωπικό του λογαριασμό και μαζί με δάνειο που ζήτησε από τον Μητροπολίτη Νεαπόλεως Δημήτριο, που του έδωσε από τον οργανισμό της Εκκλησίας με μεγάλη ευχέρεια αποπληρωμής, αναστύλωσε τα χαλάσματα, έφτιαξε τα νέα κελιά, το Αρχονταρίκι, φύτεψε λουλούδια και της έδωσε ξανά την παλαιότερη αίγλη της. 

Ο Γέροντας Ιωαννίκιος στην είσοδο της Μονής

 

     Διέθεσε ακόμα 150.000 δραχμές για την ηλεκτροδότηση της και άλλα για την προμήθεια επίπλων και εξοπλισμού της κουζίνας, δίχως να έχει ποτέ καμία βοήθεια από κανένα. Μετέφερε νερό από τρία χιλιόμετρα μακριά, καλλιέργησε χωράφι χέρσο 30 περίπου στρεμμάτων που ήταν γεμάτο ζιζάνια και βουρλιές. Αφού πρώτα έκανε ολική σκεπαστή απολύμανση, φύτεψε 300 ρίζες ελιές με αυτόματο σύστημα ποτίσματος. Επειδή έσπερνε σόργο και φύτευε λαχανικά ανάμεσα από τα ελαιόδεντρα, μετά από μόλις τέσσερα χρόνια, έδωσαν τον πρώτο καρπό και παραγωγή 1650 κιλών ελαιολάδου.

    Από την εξαντλητική δουλειά και τις στερήσεις έκανε μήνες να μαγειρέψει και έτρωγε κάθε μεσημέρι σαλάτα με ντομάτα και κρεμμύδι και στο ζουμί που έμενε, βουτούσε σκέτο παξιμάδι και έτρωγε για βραδινό αμέσως μετά τον Εσπερινό. Στεναχωρημένος  αναφέρεται σε μία βραδιά Μ. Σαββάτου, που αφού τελείωσε την Αναστάσιμη Ακολουθία και γύρισε στο κελάκι Του, δεν είχε ούτε ένα αυγό βραστό, ούτε λίγο γάλα για να πει το Χριστός Ανέστη και έβαλε λίγο λάδι και αλάτι σε παξιμάδι και το έφαγε. 

      Είχε διαμορφώσει και τον εξωτερικό χώρο του Μοναστηριού με τέτοιο τρόπο, όπου κάτω από την σκιά των πεύκων και των τεράστιων πλατάνων γίνονταν μεγάλα τραπεζώματα μετά από βαπτίσεις ή γάμους. Στον μεγάλο ξυλόφουρνο έψηναν τα φαγητά και υπήρχαν τραπέζια με καθίσματα και σερβίτσια για όλους.

     Η Πελαγία Τρευλάκη που το 1980 βάπτισε την κόρη της Ειρήνης στην Μονή, ομολογεί πως όταν ο Γέροντας πήγε στο Μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου, πολλοί αναρωτιόταν πως θα έμενε εκεί που ήταν μόνο χαλάσματα, δεν υπήρχαν ούτε πόρτες, ούτε και  παράθυρα.  Τον παρατηρούσαν να κατεβαίνει αδιάκοπα μέχρι την παραλία, να βάζει σε ένα τσουβάλι χαλίκι και να το μεταφέρει στον ώμο περπατώντας μέχρι τη Μονή.  Δεν υπήρχε κανένας για να τον βοηθήσει ούτε κάποια μηχανή ή ακόμα και κάποιο ζώο για την μεταφορά των υλικών και δεν πίστευαν στα μάτια τους, πως με τον τρόπο αυτό κατάφερε και μετέτρεψε το διαλυμένο Μοναστήρι, σε ένα επίγειο παράδεισο που όλοι το ζήλευαν και όλοι λαχταρούσαν να το επισκεφτούν. Ο Γέροντας Το 1992 σε ηλικία 68 χρόνων, λόγο σοβαρότατων προβλημάτων υγείας, αναγκάζετε να εγκαταλείψει  το Μοναστήρι.

 

Η βάπτιση της Ειρήνης Τρευλάκη 

     

      Λίγο αργότερα ένας Μοναχός θα εγκατασταθεί στην Μονή και χωρίς καμία αφορμή, χωρίς καμία αιτιολογία, άρχισε εργασίες κατεδάφισης και καταστροφής. Από την μανία του δεν γλύτωσαν, ούτε κάποια από τα κτίσματα, ούτε τα λιόφυτα, ούτε το ανάγλυφο της περιοχής. Διέλυσε τεράστιους όγκους βράχων με τα φουρνέλα, με τη χρήση μεγάλων μηχανημάτων και οι εικασίες των κατοίκων έδιναν και έπαιρναν.

Η θλίψη και η απογοήτευση του Γέροντα μεγάλη, έβλεπε τους κόπους τόσων ετών και τον Οίκο του Θεού να καταστρέφονται με τέτοιο βάναυσο τρόπο, χωρίς να μπορεί κανείς να βάλει ένα τέλος, ούτε η δικαιοσύνη, ούτε και η ίδια η  Μητρόπολη.

     Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε τα πεύκα ούτε οι τεράστιοι πλάτανοι παρά μόνο χαλάσματα, καταστροφές, εγκατάλειψη και ξηρασία. Μόνη εξαίρεση ο Ναός, που ο εφημέριος της ενορίας μαζί με τους κάτοικους, προς τιμήν τους, προσπαθούν ΚΑΙ διατηρούν σε καλή κατάσταση. Άραγε ο Άγιος Αντώνιος, θα ευλογήσει ξανά κάποιον εργάτη της Πίστη μας, για να τον ανακαινίσει ξανά;

 

Ότι πέψει η Χάρις Του!